SAKAROĞLAN

Bisikletle hava atar,
Süremez ki Sakaroğlan.
Yol üstüne taş koysalar,
Göremez ki Sakaroğlan.

Ne lâledir, ne sümbüldür,
En sevdiği çiçek güldür.
Yere düşer paldır küldür,
Kalkamaz ki Sakaroğlan.

Gönül bir kuş, aşk muamma,
Her güzelden medet umma.
İçin için yanar, amma,
Tütemez ki Sakaroğlan.

Çok sevinir suyu bulsa,
Boşalamaz içi dolsa.
Gül dalında bülbül olsa,
Ötemez ki Sakaroğlan.

Yâr aşkına türkü çağır,
Kimse duymaz, herkes sağır.
Hasreti var, yükü ağır,
Çekemez ki Sakaroğlan.

Ne yalan bilir, ne hile,
Saflığından çeker çile.
Doğru dürüst boyun bile,
Bükemez ki Sakaroğlan.

Bakar öyle alık alık,
Ter akıtır oluk oluk.
Gömlek yırtık, pantol yoluk,
Dikemez ki Sakaroğlan.

Kırıp döker su tasını,
Üzer garip anasını.
Gizli tutar sevdasını,
Diyemez ki Sakaroğlan.

Aşk döndürür saf başını,
Gören güler telâşını.
İçe atar gözyaşını,
Dökemez ki Sakaroğlan.

Keser tutsa, ele vurur,
Canı yanar, inler durur.
Yarasını büyük bulur,
Saramaz ki Sakaroğlan.

Aklına bir güzel takar,
Çevresine dalgın bakar.
Kaderine türkü yakar,
Gülemez ki Sakaroğlan.

Taşa uzatsa elini,
Doğrultamaz ki belini.
Eğri tutar mendilini,
Düremez ki Sakaroğlan.

Zeki der ki: Yeter gayrı,
Kendisine var mı hayrı?
Bir kız sevmiş, kalmış ayrı,
Duramaz ki Sakaroğlan.

Zeki Çağlar

1 Ağustos 2000